حاج میرزا حسین مهدوی شهری از شاعران و مشاهیر معاصر گناباد متخلصبه بهجتی بود. وی فرزند مرحوم سید محمد تقی مهدوی و نوه میرزا مهدی فقیه مشهور گناباد بود.در سال 1295 شمسی متولد گردید، ابتدا در گناباد نزد اساتید به خواندن ادبیات عرب و فارسی مشغول شده و سپس برای ادامه تحصیل به مشهد رفت. در سال 1312 شمسی برای ادامه تحصیل به نجف اشرف مشرف شده و از محضر آیت الله آقا سید ابوالحسن اصفهانی کسب علم نمود و پس از آن برای تحصیل به تهران رفت و موفق به دریافت دانشنامه لیسانس گردید, سپس لیسانس حقوق گرفته و قصد ماندن در تهران کرد، ولی بیماری وی شدت یافنه و به خواست خویشاوندانش به گناباد بازگشت ولی معالجات موثر واقع نشد. وی در چهاردهم تیر ماه 1320 بدرود زندگانی نمود و در مسجد قدمگاه شهر ( کوی شرقی کنونی ) مدفون گردید.

اشعار زیر نمونه ای از سروده های وی است.

هان شرابم ده و برگوکه شراب است بنوش		نام می تا بتوانی ز من ای ماه مپوش
قسمت خویش ربایند ز می چار حواس		سمع را بهره نباشد ز چه کافر شده گوش
می ندانی تو مگر لذت آن جام شراب		که بگویند حریفان به گه شرب که نوش
آفت جان هنرمند به جز هوش چه بود		ساقیا باده دهم تا رهم از آفت هوش
منجمد گشته ز غم خون من اندر شریان		می نیاید به جز از آتش پیمانه به جوش
جرعه ای ده که خموشی غم از دل ببرد		تا ز کیوان گذرد از طربم بانگ و خروش
دوش آن دم که برآمد به فلک بانگ خروس		جستم از خواب شنیدم که همی گفت سروش
سوی میخانه شتابید و بخواهید صبوح		وز در میکده جویید همه نعمت و توش
پای کوبان ز شعف قافله دُردکشان		سوی میخانه برفتیم همه دوش به دوش
ساغری داد به هر یک ز کرم پیر مغان		جلوه های کرد در آن جلوه بگفتا که بنوش
جرعه ای چون که بنوشیدم از آن ساغر پاک		رستم از جمله علایق من از آن جرعه دوش
بهجتی چند هویدا کنی اسرار نهان		می نیاید مگرت وقعه منصور به گوش
رسید دوش به گوشم زبلبلی آواز		که می سرود چنین نغمه با نوای حجاز
به عشوه لاله رخان عاشقان همی می‌کشتند		نمی کشند نکویان هنوز دست از ناز
کمان ابرویت از بهر صید ما کافی است		دگر پریش مکن زلف پر شکنج زناز
نکرده حسن تو تنها دل مرا شیدا		به یاد روی تو غنچه شود به گلشن باز
جز تو نیست کسی در دلم خدا گواست		که نیز در دل محمود غیر عشق ایاز
هوای مرز عراقم همچنان بود در سر		که حاجیان به ره کعبه شور ملک حجاز
صبا ز لطف گذر به ساحل دجله		چو رحمتی شو و خود را به نینوا انداز
رسان سلام هزاران آن گلستان را		بگو که مرغ دلم زی شما کند پرواز
همه آرزویم آمدن به نزد شماست		خوش آنکه بخت نماید به من کرم آغاز
چنان سرود غزل بهجتی در این وادی		که رشک برد و روز سعدی شیراز

وی شعری با مضمون وقایع جنگ جهانی دوم نیز سروده :

دولتی از عشق در پاریس جان خواهیم ساخت

ما جهان را بهتر از باغ جنان خواهیم ساخت		صلح و آزادی به عالم ارمغان خواهیم ساخت
تا رسد هر کس به حق خویش در این دادگاه		مجرمین را در زمانه بی نشان خواهیم ساخت
از آهن و پولاد همت خط ماژینوی عشق		دربر نیروی غم های زمان خواهیم ساخت
گر به رومانی تن موسسکی دل عزل شب		دولتی از عشق در پاریس جان خواهیم ساخت
دلبر رومی اگر افکند طرح آتشی		ما نشان قهر بر صورت عیان نخواهیم ساخت
تا لهستان محبت باز آبادان شود		جوی های خون ز نازی ها روان خواهیم ساخت
تا که چک با اسلواکی گردد از نو مستقل		بنش را چونان که پیشین بد چنان خواهیم ساخت
تا که چون پمپی شود ویران ز بمب آتشین		شهر برلن را به تاریکی نشان خواهیم ساخت
تا بمیرند این گروه زشت خوی گرسنه		منعشان از خواروبار این جهان خواهیم ساخت
زیگفرید شوم را ویران همی خواهیم کرد		وین عمل را در بهاران ناگهان خواهیم ساخت
تا که حزب نازی اندر قاف غم عنقا شود		کار این قوم دغا را در نهان خواهیم ساخت
تا شود روشن دوباره آتش پازند دو زند		خویشتن را اردشیربابکان خواهیم ساخت
کاروانی سوی آزادی روان خواهیم کرد		بهجتی را رهبر آن کاروان خواهیم ساخت

و شعری که این شاعر برای مادر خود سروده است:

ای مادر عزیز من غمگسار من		ای اختر سعادت من ای بهار من
محبوب من فرشته من آرزوی من		بستان شکوفه من لاله زار من
ای آنکه از فراق تو عمرم تباه شد		برخیز و ببین چگونه بود روزگار من
من ژاله شکسته دلم دیده باز کن		بنگر چگونه بی تو بود گریه کار من
مهر را مگر تو فراموش کرده ای		کین سان نپرسی از منو از احوال زار من
نی نی تو دیه بسته و آرام خفته ای		آسوده ای ز محنت و شور و شرار من
فریاد من به گوش تو هرگز نمی رسد		خوش فارغی ز درد دل بی قرار من
جان تو شاد و روح تو مرغ بهشت باد		همواره باد حافظ تو کردگار من