شیخ علی شهری معروف به شیخ علی خراسانی فرزند شیخ محمد حسن و نوه ملا علینقی شهری است. وی برای تکمیل تحصیلات خود به نجف رفته و غالباً در آنجا سکونت داشت. وی کتاب های تالیف شده توسط پدربزرگ خود را جمع آوری و کتاب "صراط الجنة" را که یکی از تالیفات وی بود چاپ کرد و مقّدمه ای به عربی بر آن نوشت در آخر این کتاب سه قصیده از وی آورده شده است. در آخر این کتاب نوشته شده: (( و بعد بر خریداران این مجموعه مخفی نماند که بانی طبع این کتاب جناب آقا شیخ علی خراسانی صاحب سه قصیدة قبل از آخر می باشند در دارالخلافه دادند به طبع برسانند و روانه عتبات عالیات شدند بعد از مراجعت به دارالخلافه بعد از دو روز به رحمت ایزدی پیوست )). تاریخ درگذشت وی را سال 1261 شمسی و محل آن را تهران می دانند.

سه قصدیه در انتهای کتاب " صراط الجنة " از شیخ علی آمده است. یکی در مرثیه حضرت سّیدالّشهدا (ع) دیگری در مدح حضرت رضا (ع) و دیگری در موعظه مسّمی به قصیده کلبیه که ابتدا اشاره به وجود سگی در محّل که به اشخاص حمله میکرد و سپس نابینا شد و به مهلکه افتاد و بعد از قصاید شروع به پند نموده است. به آن مناسبت شروع به پند نموده است. اول اشعار مرثیه این است:

شهر المحرّم جاء قد حرم الطرب		اذ عیش آل رسول الله منقلب
و شعر آخر آن این است:
یا شیعة جعلت قبرالحسین بلا		ریب قلوبکم نوحوا له انتدبوا
و اوّل قصیده مدح رضا (ع) این است:
یا بقعة الطّوس فیک الجواد والکرم		فیک الزّکی التّقی العالم العَلم
و اوّل قصیده کلبیه این است:
قال علیّ بن محمّد حسن		عبدالاله المتبلی بالمحن
الحمدلله مصلّیاً علی		بنیه و آله ذوی العُلی
عامله بلطفله العمیم		ادخله فی جنّة النعیم