در روستای روشناوند پس از تولد نوزاد اقوام و خویشان به دیدن زائو رفته و پس از تولد نوزاد فردی مومن و خوش اخلاق اذان در گوش راست و اقامه را در گوش چپ نوزاد قرائت می کند. در گذشته در جمع اقوام که به دیدن زائو می رفتند نوزاد بین اقوام دست به دست شده و هر یک شعر زیر را می خواندند.
| بچه بچه ماه بچه | خدا نگهدار بچه | |
| هر که بخوره نون بچه | دعا کنه بجون بچه | |
|
بگیر بچه بگیر بچه |
||
|
و فرد دیگری که نوزار دار در دست گرفت می گوید: |
||
|
بده بچه بده بچه |
||
| بچه درم یِگُونه | کَبک میون خونه | |
| ککر ککر مخونه | چشمش به مهمونه | |
بعد از چند روز برای نامگذاری مواد با توافق همدیگر اگر پسر بود معمولا نام ائمه معصومین و اگر دختر بود نام بانوان اهل بهشت و اهل بیت پیامبر بر بچه گزاشته می شود. گاهی نیز به توافق چند نام را انتخاب کرده و میان قرآن می گذاشتند و سپس قرآن را باز کرده و اولین اسم را برای نوزاد انتخاب می کردند.
منبع: امامی، محمود، تاریخ و جغرافیای روشناوند گناباد، چاپ اول 1388 شمسی، خراسان رضوی: نشر پشنگ
مطالب مرتبط:
میرزایی
۲۹ ارديبهشت ۹۸، ۲۲:۰۹
