شعر محلی نوروز سروده اسفندیار فیاضی شاعر بومی سرای شهرستان گناباد است.
| خِش خِش پُولِ نُو مِیَه وازکَه | بُوی مَهی پلو مِیَه وازکَه | |
| باقلِوا خِی کِنُو مِیَه وازکَه | وَر دِلِ مو اَلُو مِیَه وازکَه | |
| وَخِزِی کَمِه خور بجمبونِی | فَرش و قَلینِ خور بِتِکُّونِی | |
| گاهه ما تحتِ خور بِکِلچونِی | بُوی عطر و گُلُو میَه وازکَه | |
| بِچِه ها رَختِ نو دِبَر مِکُنَن | بَعضِه ها روزِ عید سفره مِکُنَن | |
| قوُم و خویشا هَمِر خِبَر مُکُنَن | سالِ نو نِصبِ شو مِیَه وازکَه | |
| دیگِ سُمنی بِیی دبار کُنی | کَسَه و کَسِچَه قِطار کُنِی | |
| صِلِواتِم بِرِیش نثار کُنِی | چُونکه خِندَه وَلُو مِیَه وازکَه | |
| دُختِرا دست و پا حنا بَستَن | گاهِه خِی هم جِناق مِشکَستَن | |
| شُووِ عیدِس وُ گربه ها مَستَن | سِر صِدای مَعُو میه وازکَه | |
| کُوچِه باغا پُر از شکوفَه و گُل | سِرو گوشا پر از صِدِی بُلبُل | |
| اَز بیَوو میه صدای دُهُل | اَز تِراز شُرِّ اُو مِیَه وازکَه | |
| کِیف مِدَه صحراها و هم باغا | پُز مِدَه زِلِّ ها وُ هم چاقا | |
| باد اِنداختِیَن دِ فِنّاقا | بَعضه ها خی پژو مِیَه وازکَه | |
| سُفره وَندِختِیَن چِنی و چِنو | سِنجِدِ و سُوزی و سِماق و سِمِنو | |
| سیر و سِرکه و سِکه هم وُو رو | کَکُلِه سُوزِ جو میَه وازکَه | |
| دی طِرف ظرفِ بادُم و عَنّاب | دُو بِرِم دُوریِ کُلُمبه قُطاب | |
| تُنگ پُر شِربَتِم دِ تَه سِرداب | کِشته و پِندِلُو میَه وازکَه | |
| شِدَه واز وَختِ سور و مِهمونی | دید و بازدیدو شو چِرَغُونی | |
| بِچِهی قُمبِکِ شِگِمبونی | رو وَ سفرَه دِ دُومیه وازکَه | |
| اَز رویِ سُفره کِیکِ واموندَه | هِی مِزه چِشمَک وَر حسن گُندَه | |
| اُو که از پیش دَرسِش وَر خوندَه | کُون خِزک وُو جِلو میَه وازکَه | |
| بِنگرِی رَختِ نُوِ سارارِر | کُوشِ پُر پِشنِه زلیخارِر | |
| تِن لِرزو و رَنگِ بابارِر | هَر دو جیبِش چپُو مِیَه وازکَه | |
| شُووِ عیدِس وُ وَختِ دامادی | وَختِ هلقُوشتَکِس وُ دِلشادی | |
| وَختِ عقدِ حمیده وُ هادی | مُطربا از ریُو مِیَه وازکَه | |
| مشنِوی نغمه های آوازِر | یا مِبینی تو رقصِ بی سازِر | |
| هیکِلِ بی شِمیلِ "فیاضر" | کِه چِطو او دِتُو مِیَه وازکَه |
منبع: فیاضی، اسفندیار، ای خوش او روزا، چاپ اول: 1385، مشهد : نشر پشنگ
مطالب مرتبط:
کلاتی
۲۶ ارديبهشت ۹۸، ۱۱:۴۱
